آه، ای خدا چگونه تورا گویم کز جسم خود خسته و بیزارم؟

هـــر شب بر آستان جــلال تــو گویی امیــد جسم دگــر دارم...

از دیدگــان روشــن مـــن بســتان شــوقِ بسوی غیــر دویدن را

لطفی کــن ای خــدا و بیامــوزش از برق چشم غیــر رمیــدن را...

عشقی بمن بده که مـــرا سازد همچون فرشتگــانِ بهشت تــو

یاری بمن بــده که در او بینم یک گوشـــه از صفایِ سرشت تــو

یک شب زِ لـــوحِ خاطر مــن بزدای تصویر عشق و نقش فریبش را

خـــواهم به انتقام جفــاکــاری در عشــق تازه فتــح رقیبش را

آه ای خــدا که دست توانایت بنیــان نهــاده عالــم هستی را

بنمــای روی و از دل مــن بستان شــوق گناه و نقش پرستی را

راضی مشــو کــه بنده ی ناچیزی عاصی شود بغیر تــو روی آرد

راضی مشــو کــه سیل سرکــش را در پای جــام باده فــرو بارد

از تنگــــنای محبس تاریکی، از منجـــلاب تیـــره ی ایــن دنیــــا

بانگ پـــر از نیاز مــــرا بشنــو  آه، ای خـــدای قـــادر بی همتــا.